Het kwam op mijn pad Of het pad vond mij Onderzoeken , begrijpen en totaal niks van snappen.. Wie ben ik? Wat kom ik hier doen? Wat moet ik met al die emoties? Wat betekenen ze? Wat is waar? Waarvoor wil leven? Wat is de moeite waard om voor te leven? Ik wil hier niet aan mee doen
Het bewijzen, de stress
Afgezonderd leven van de natuur
Van mijn natuur Kan ik nog terug Kan ik ik terug naar de oorsprong? Kan ik nog terug naar mijn oorsprong? Het is een hobbelig pad Een grillig pad En vaak vraag ik me af of ik niet gewoon beter gewoon als de rest kan leven Maar soms gaan er lagen van me af En dan ontdek ik weer dat ik zoveel meer ben Dan dat ik ooit dacht Dat ik me niet meer wil laten beperken door me beperkende gedachten Dat deze ooit binnen zijn gewaaid Maar niet zijn wie ik ben Al kan ik me er vaak behoorlijk mee identificeren Ik kan niet schrijven Ik ben verlegen De ander weet het beter Ik ben niet mooi Niet slim Te gevoelig Wel creatief maar zo chaotisch enz enz enz Oh en wat schaam ik mij Dat ik ze heb Maar hoe dieper ze verstopt Hoe meer ze mij in de greep hebben Zelf liefde daar begint het bij Het klinkt zo eenvoudig.. maar hoe ? Het begint toch wel echt met voelen en kijken naar mijn demonen. En ben ik nou een aansteller om hier zo lange tekst over mezelf te schrijven ? Mag ik die ruimte in nemen ? Of moet ik die ruimte in nemen? Met de angst en schaamte die in me nek hijgt
Ik zag het helder Ik zat daar in de zweethut Ja een zweethut Wie had dat ooit gedacht Donker warm en met vreemde mensen bijna net zo vreemd ik En samen waren wij daar De stenen die de hut verwarmde Zij waren het enige licht dat scheen En toen zag ik het Ze verwarmen elkaar De nieuwe stenen net van het vuur verwarmen de rest En samen maken zij het veld Schijn schijn schijn zij de steen Je bent hier om te schijnen Als jij schijnt kaatst je warmte en vonken van je af waar de andere zich weer aan kunnen verwarmen En zo rippled het na En als het even niet gaat dan ga je toch naast een warme steen staan
Liefs Nina
25-05-'22